Donderdag 04-10-'18
4 oktober 2018 - Teheran, Iran
Gisteravond rond 22u in het riante appartement aangekomen stonden we binnen 10 minuten te dansen op beukende house muziek die uit een super geluidsinstallatie kwam. Tjonge jong wat een mazzel dat we dit couple tegen zijn gekomen. Ze zijn zo vriendelijk en gastvrij dat ze niets aan het toeval willen overlaten.
Genoeg drank eten etc. Ondertussen veel geklets met elkaar en zo leren we hier heel snel wat er allemaal in dit mooie land aan de hand is.
Dit stel werkt hard en heeft eigenlijk alles wat ze maar willen, behalve absolute vrijheid. Jullie weten dat het in Iran buiten op straat nog al een controle is , met name voor de vrouw. Als Samira de deur uit gaat dan moet ze zorgen dat alles bedekt is. Zij probeerd hier en daar wel de grens op te zoeken maar relax is het niet.
De hoofdsjaal waait regelmatig in haar hals maar als het wat drukker word met mensen , gaat de sjaal weer over haar hoofd. Zo begrepen wij ook van haar dat Motor rijden nog steeds verboden is voor vrouwen, en buitenlandse TV zenders ontvangen is ook verboden. Schijnbaar hebben ze die controle een aantal jaren geleden maar gelaten want het zo bij de mensen aanbellen , binnenstappen en heel de sateliet verbinding in beslag nemen was dweilen met de kraan open.
De regel bestaat nog wel maar ze hebben de controle een beetje afgeschaft. Tis wel ontzettend vreemd voor ons, maar hun hebben ermee te maken en dat is veel erger natuurlijk.
Maar al met al proberen ze er toch mee om tegaan al word het steeds moeilijker vertelde zij ons. Ze zijn dan ook van plan om hun heil ergens anders te gaan zoeken.
Nadat we zowat omvielen van het vele eten en drank zijn we gaan pitten.
Donderdag ochtend.
Na unne goeie te hebben geslapen werd ik redelijk fris wakker, alleen kon ik mij mooi lenzendooske wat ik van Samira had gekregen niet meer vinden zonder dat ik mij lenzen in had. Khosteini lag nog in coma en ik had zowat als unne mol de badkamer en slaapkamer miniteus afgescand zonder resuiltaat.
Bij de opmerking van mij met onderhande "Godnondeju"! werd khosteini wakker.
Wat is er mijn zoon? Vroeg hij, en ik legde hem uit dat ik al een halfuur maar mijn lenzen aan het zoeken was.
Hij stapte uit bed, liep wat rond in de kamer en jawel hoor , het doosje lag gewoon op de stoel. Hoezo , zo blind als een Mol.
Na een uitgebreid ontbijt op het balkon met uitzicht over Teheran hebben Samira en Vahid ons afgezet bij de Milatower. Dit is een 350meter hoge toren met allerlij verdiepingen met allerlij thema's. Je kunt mooi van het uitzicht over Teheran genieten en binnen in de toren kon je allerlij belangrijke figuren uit het verleden van Iran in de vorm van wassenbeelden aanschouwen.
Samira en Varid gingen even naar huis om nog wat te doen en spullen te pakken. Ze zouden over 2uur weer terug zijn om verder met ons het noorden in te gaan. Die 2uur is uiteindelijk 3uur geworden want het verkeer is een ramp in Teheran.
Eenmaal weer terug in de auto zijn we op pad gegaan naar kailardash. Waar het stel een 3e verblijf heeft. Was nog best wel een rit van zo'n uurke of 6 maar onderweg hebben we veel gezongen en gelachen dus de rit ging toch redelijl vlot. Voordat we bij hun 3e riante verblijf aankwamen namen ze ons nog mee naar eem heerlijk restaurant waar lekker onze buiken hebben gevuld.
Aangekomen bij het appartement werden we ontvangen door wat vrienden en ene Matieuw begon gelijk met het aanbieden van een zeer oude Iraanse Vodca. Tja, dat slaan we natuurlijk niet af.
Binnen no-time sloeg het e.a ander aan en ik denk dat ik op tijd gestopt ben met die drank anders had ik zo onder tafel gelegen.
Toen die Matieuw ons voorstelde om even te gaan wandelen in de buurt vond ik dat nog niet zo'n slecht idee.
Matieuw , is een toffe en spak goed Engels, had gestudeerd in India en was daar wereld wijs gemaakt.
We hebben over vanalles gesproken en gediscuseerd, echt tof dat we deze kerel hebben ontmoed.
De drank zorgde er goed voor dat ik een flinke ruk heb geslapen en smorgens werd ik zonder kater wakker. Dus het was goed spul zullen we maar zeggen.
Genoeg drank eten etc. Ondertussen veel geklets met elkaar en zo leren we hier heel snel wat er allemaal in dit mooie land aan de hand is.
Dit stel werkt hard en heeft eigenlijk alles wat ze maar willen, behalve absolute vrijheid. Jullie weten dat het in Iran buiten op straat nog al een controle is , met name voor de vrouw. Als Samira de deur uit gaat dan moet ze zorgen dat alles bedekt is. Zij probeerd hier en daar wel de grens op te zoeken maar relax is het niet.
De hoofdsjaal waait regelmatig in haar hals maar als het wat drukker word met mensen , gaat de sjaal weer over haar hoofd. Zo begrepen wij ook van haar dat Motor rijden nog steeds verboden is voor vrouwen, en buitenlandse TV zenders ontvangen is ook verboden. Schijnbaar hebben ze die controle een aantal jaren geleden maar gelaten want het zo bij de mensen aanbellen , binnenstappen en heel de sateliet verbinding in beslag nemen was dweilen met de kraan open.
De regel bestaat nog wel maar ze hebben de controle een beetje afgeschaft. Tis wel ontzettend vreemd voor ons, maar hun hebben ermee te maken en dat is veel erger natuurlijk.
Maar al met al proberen ze er toch mee om tegaan al word het steeds moeilijker vertelde zij ons. Ze zijn dan ook van plan om hun heil ergens anders te gaan zoeken.
Nadat we zowat omvielen van het vele eten en drank zijn we gaan pitten.
Donderdag ochtend.
Na unne goeie te hebben geslapen werd ik redelijk fris wakker, alleen kon ik mij mooi lenzendooske wat ik van Samira had gekregen niet meer vinden zonder dat ik mij lenzen in had. Khosteini lag nog in coma en ik had zowat als unne mol de badkamer en slaapkamer miniteus afgescand zonder resuiltaat.
Bij de opmerking van mij met onderhande "Godnondeju"! werd khosteini wakker.
Wat is er mijn zoon? Vroeg hij, en ik legde hem uit dat ik al een halfuur maar mijn lenzen aan het zoeken was.
Hij stapte uit bed, liep wat rond in de kamer en jawel hoor , het doosje lag gewoon op de stoel. Hoezo , zo blind als een Mol.
Na een uitgebreid ontbijt op het balkon met uitzicht over Teheran hebben Samira en Vahid ons afgezet bij de Milatower. Dit is een 350meter hoge toren met allerlij verdiepingen met allerlij thema's. Je kunt mooi van het uitzicht over Teheran genieten en binnen in de toren kon je allerlij belangrijke figuren uit het verleden van Iran in de vorm van wassenbeelden aanschouwen.
Samira en Varid gingen even naar huis om nog wat te doen en spullen te pakken. Ze zouden over 2uur weer terug zijn om verder met ons het noorden in te gaan. Die 2uur is uiteindelijk 3uur geworden want het verkeer is een ramp in Teheran.
Eenmaal weer terug in de auto zijn we op pad gegaan naar kailardash. Waar het stel een 3e verblijf heeft. Was nog best wel een rit van zo'n uurke of 6 maar onderweg hebben we veel gezongen en gelachen dus de rit ging toch redelijl vlot. Voordat we bij hun 3e riante verblijf aankwamen namen ze ons nog mee naar eem heerlijk restaurant waar lekker onze buiken hebben gevuld.
Aangekomen bij het appartement werden we ontvangen door wat vrienden en ene Matieuw begon gelijk met het aanbieden van een zeer oude Iraanse Vodca. Tja, dat slaan we natuurlijk niet af.
Binnen no-time sloeg het e.a ander aan en ik denk dat ik op tijd gestopt ben met die drank anders had ik zo onder tafel gelegen.
Toen die Matieuw ons voorstelde om even te gaan wandelen in de buurt vond ik dat nog niet zo'n slecht idee.
Matieuw , is een toffe en spak goed Engels, had gestudeerd in India en was daar wereld wijs gemaakt.
We hebben over vanalles gesproken en gediscuseerd, echt tof dat we deze kerel hebben ontmoed.
De drank zorgde er goed voor dat ik een flinke ruk heb geslapen en smorgens werd ik zonder kater wakker. Dus het was goed spul zullen we maar zeggen.
