We zijn op weg

Beste volgers,
Zondag morgen werden Stino en ik door mij buurman Frans met de auto naar Schiphol gebracht om aan onze lang verwachte reis naar Iran te vliegen.
Met zowat een halfuur vertraging zaten ee in de lucht voor de eerste vlucht naar Istanboel
De vlucht ging vlot en in no-time wsren we op Turks grondgebied. In Istanboel moesten we 3uur wachten eer dat we de vervolg vlucht hadden naar Teheran.

De 3 uur hebben we besteed aan eten en shagies roken in het rookhok. Munne maat Khostijni rookt niet maar ging gebroedelijk mee in het rookhok.
De bedoeling is om tijdens deze vacantie van het roken af te komen. Met de Proffesionele steun van Khostijni moet het toch lukken, zeker met de opbeurende pep-talk hem " Dan rook je nu toch niet meer" Zal het zeker gaan lukken. Toen ik hem vertelde dat ik die teksten al veel heb gehoord heeft hij gelijk zijn pep-talk veranderd, ben benieuwd.

En zo zaten we ineens op 2 gunstige stoelen voor mij lange benen bij de nooduitgang. Met een vriendelijke lach beloofde ik de stuwardes dat ik goed zo mee helpen als het vliegtuig zou neerstorten, gelukkig nam ze het sportief op en glimlachte ze .

Tijdens de vlucht gebeurde er iets merkwaardigs, het zal wel zo zijn geweest dat het vliegtuig het luchtruim van Iran binnenvloog want alle dames haalde uit hun tas een hoofddoek en wikkelde die om hun hoofd.

Het was al wel bekend bij mij maar ik vond het toch apart om dit zo te aanschouwen.
Van mee helpen tijdens het neerstorten is er gelukkig niet van gekomen en deze vlucht ging dan dus ook uit het boekje, vlot en relax zitten met die lange stekken van mij.

Eenmaal geland op Airport Iman Khomeini waren we best wel nieuwsgierig hoe het allemasl zo verlopen. We hadden alles voor elkaar, Visa, papier van ziektekosten verzekrring en adres van Hostel. Maar ja, we vlogen immers niet naar Benidorm dus er zat toch wel wel onzekerheid over hoe het zou gaan.
We stonden naartuurlijk in de verkeetde rij, maar we werden daar snel op geattendeerd door mede passagiers.

Toen ee in de goede rij stonden werdt er voor ons een geweigerd, O , dachten we nog, als dat ons maar niet gebeurd. Maar bij ons ging het allemaal voorspoedig en zonder het papier van de ziektekosten verzekering te moeten laten zien stonden we ineens in Iran.

De telefoon shop waar wij ons moedten melden hadden we ook snel gebonden en we lirten volgens instructie de dame aan de balie het Hostel bellen. Volgens de e-mail mochten we de plek na het bellen niet mert verlaten want dat zou door de mallefiede taxichauffeurs roet in het eten gooien. Maar ja, ik wilde wel een peuk roken, dus ik heb Khosteini maar ff bij de balie achter gelaten om zo aan mij nicotine verslaving toe te geven.
Tijdens het roken werd ik telkens asngesproken om geld te wisselen maar daar bedankte ik vriendelijk voor.
Ze waren niet te opdringerig en na het roken heb ik me weer bij munne maat vervoegd.

Het duurde niet lang of daar was hij. Onze chauffeur die ons aansprak met de vraag"Patriek Gielens. Toen de chauffeur van mij een vriendelijk Yes kreeg te horen belde hij naar het hostel om de eigenasr van het hostel mij aan de telefoon te krijgen. Hello my friend you are Patriek Gielens. De bevestiging was een feit en de chauffeur kreeg de opdracht om ons naar het Hostel te brengen. Na een korte wandeling zagen we het vihicle staan waar dat mee ging gebeuren. Het vihicle zag er net zo uit dan dat hij rijde. Een hoop gerammel en van uitgebalanceerde wielen was niets te voelen. De snelheid viel niet tegen want onze chauffeur vergde alle PK's. Gelukkig was het zeer rudtig op de weg en zo waren we in no-time in Teheran. Het was een kleine auto rally , met heel veel straten die de chauffeur zeer behendig vol gas nam.

Aangeklmen bij het Hostel eerden we vriendelijk ontvangen door de eigenaar. Het was inmiddels rond 3.30u dus we waren wel blij dat we ons bedje wat redelijk was konden induiken.

Na een kort nachtje zijn we op pad gegaan in Teheran. Maar die story zal nog ff olzich wachten. Want we gaan nu ff eten.
Groetjes van Khosteini en Mr.P