Maandag 01-10-'18
5 oktober 2018 - Kelardasht, Iran
Goooodmorning Teheran !
Ondanks maar een paar uur te hebben geslapen in een redelijk bed, werd ik zo rond half 10 wakker. Yes, ik kan het ontbijd nog halen, toen ik mun nestje uit sprong zag ik munne maat nog in coma liggen.
Dat duurde overgens niet lang want ik maakte nogal wat lawaai.
Na wat geklungel met mij lenzen , want ik zal het maar bekennen dat ik mij brillenkoker met mijn bril daarin thuis heb laten liggen. Ik had gister in het vliegtuig nog de hoop dat de brillenkoker in mij back-pack zat maar bij het vliegveld in Teheran werd die hoop neer geslagen. Dus geen bril en geen opberg doosje. Ik heb het vannacht bij het hostel opgelost door 2 kleine kommetjes te vragen en daar had ik dus maar mij lenzen ingedaan. Vol nieuwsgierigheid liep ik naar beneden voor het ontbijd. Ik kreeg een stuk Iraans brood met wat jam en een soort smeerkaas met een kop thee.
Thee en geen koffie, normaal gesproken gaat 't dan meestal niet goed met veel opstart problemen. Het viel uiteindelijk allemaal wel mee, ook dat brood. Het was geen brood van de meesterbakker v Iersel maar met wat extra slokken thee ging 't wel.
Khosteini had inmiddels ook al het ontbijd gevonden en zo zaten we dus in de achtertuin van het hostel ons ontbijd naar binnen te schuiven.
We hadden ook nog gezelschap van het lieve maar o zo brutale hostel hondje, wat af en toe even op z'n plekje gezet moest worden anders zat ie flink aan je slippers te knagen.
Na het toch wel OK ontbijd zijn we Teheran gaan ontdekken. Het viel ons gelijk op dat wij zelf ook wel opvielen bij de mensen op straat.
We werden veel aan en nagekeken en toch ook wel aangesproken. Dit alles met een bescheiden houding. Doordat er weinig in het engels staat aangegeven stonden we regelmatig als een stel wauzen om ons heen te kijken. Dit duurde overgens nooit lang want dan stond er vaak snel iemand naast ons om te vragen waar we naartoe wilden en waar we vandaan kwamen.
De meeste wilde gewoon ook even met ons praten maar er was een jonge gast die het wat langer vol hield. Uiteindelijk kwam de aap uit de mauw bij hem. Hij was electro man en vroeg aan ons dat wij hem wilde uitnodigen om naar Nederland te komen waar hij dan werk wilde zoeken. Toen hij na een aantal keren dat gevraagd had gaf hij het op, " Nice to meet you but i am go" ! Waren zijn afscheids woorden.
Na al dat spectacel hadden we toch een beetje honger gekregen, maar om een redelijk restaurantje te vinden bleek toch niet zo gemakkelijk, uiteindelijk hadden we een restaurantje gevonden. Bestellen ging gemakkelijk want de dame was nogal geinteresseerd zullen we maar zeggen. Het was de eerste keer dat we de heerlijk klaar gemaakte Iraanse kabak aten.
Nadat ik de Kabap naar binnen had gewerkt voelde ik ook dat er wat uit moest dus zocht ik maar ff het toilet op. Na wat gestuntel op de plee, wat ik al een spectacel opzich vond kreeg ik de deur vd wc niet meer open. Heb zowat 5 minuten aan die schuif lopen klooien toen ik 'm pas open kreeg.
Daarna hebben we inde buurt nog wat rond gehangen en met divers volk ff gebuurt, had Khosteini iets over een ontmietings brug gehoord genaamd Tabiatbrug.
Volgens de kaart was het niet in de buurt dus gingen we opzoek naar vervoer. Na wat gesteggel tussen de taxi cowboys zaten we ineens in een taxi. Nou dat was alweer een spectacel opzich. De chauffeur benutte zowat elke centimeter en gaf overal vol gas en zag zo hier en daar brommers en voetgangers voor hun leven vrezen. Ik vond het allemaal wel gescheten em onze Khosteini had niet veel van dat alles meegekregen want hij valt snel in slaap met dat rijden.
Uiteindelijk heeft de formule one taxi driver ons bij die brug gebracht en na wat te hebben rond gelopen hebben we lekker gegeten.
De brug was ook wel opzienbarend want wat je overgens overal wel opmerkt is dat de mensen niet luid praten maar gewoon rustog met elkaar in gesprek zijn zonder dat de ander daar van mee kan genieten. Ook heel veel stelletjes die gedwee naast elkaar zitten en schugtig omzich heen kijken, het ene stel durfde toch een de gast een arm om zijn vriendin te slaan waar het andere stel toch dat toch niet durfde, wat een controle gemeeschap is toch.
Doordat wij zelf ook goed op de mensen lette zagen we toch hier en daar wat veschil in gedrag, zo hadden wel al snel in de gaten dat er toch ook volk rond liep en stond wat de zaak ook in gaten hield..
Ondanks maar een paar uur te hebben geslapen in een redelijk bed, werd ik zo rond half 10 wakker. Yes, ik kan het ontbijd nog halen, toen ik mun nestje uit sprong zag ik munne maat nog in coma liggen.
Dat duurde overgens niet lang want ik maakte nogal wat lawaai.
Na wat geklungel met mij lenzen , want ik zal het maar bekennen dat ik mij brillenkoker met mijn bril daarin thuis heb laten liggen. Ik had gister in het vliegtuig nog de hoop dat de brillenkoker in mij back-pack zat maar bij het vliegveld in Teheran werd die hoop neer geslagen. Dus geen bril en geen opberg doosje. Ik heb het vannacht bij het hostel opgelost door 2 kleine kommetjes te vragen en daar had ik dus maar mij lenzen ingedaan. Vol nieuwsgierigheid liep ik naar beneden voor het ontbijd. Ik kreeg een stuk Iraans brood met wat jam en een soort smeerkaas met een kop thee.
Thee en geen koffie, normaal gesproken gaat 't dan meestal niet goed met veel opstart problemen. Het viel uiteindelijk allemaal wel mee, ook dat brood. Het was geen brood van de meesterbakker v Iersel maar met wat extra slokken thee ging 't wel.
Khosteini had inmiddels ook al het ontbijd gevonden en zo zaten we dus in de achtertuin van het hostel ons ontbijd naar binnen te schuiven.
We hadden ook nog gezelschap van het lieve maar o zo brutale hostel hondje, wat af en toe even op z'n plekje gezet moest worden anders zat ie flink aan je slippers te knagen.
Na het toch wel OK ontbijd zijn we Teheran gaan ontdekken. Het viel ons gelijk op dat wij zelf ook wel opvielen bij de mensen op straat.
We werden veel aan en nagekeken en toch ook wel aangesproken. Dit alles met een bescheiden houding. Doordat er weinig in het engels staat aangegeven stonden we regelmatig als een stel wauzen om ons heen te kijken. Dit duurde overgens nooit lang want dan stond er vaak snel iemand naast ons om te vragen waar we naartoe wilden en waar we vandaan kwamen.
De meeste wilde gewoon ook even met ons praten maar er was een jonge gast die het wat langer vol hield. Uiteindelijk kwam de aap uit de mauw bij hem. Hij was electro man en vroeg aan ons dat wij hem wilde uitnodigen om naar Nederland te komen waar hij dan werk wilde zoeken. Toen hij na een aantal keren dat gevraagd had gaf hij het op, " Nice to meet you but i am go" ! Waren zijn afscheids woorden.
Na al dat spectacel hadden we toch een beetje honger gekregen, maar om een redelijk restaurantje te vinden bleek toch niet zo gemakkelijk, uiteindelijk hadden we een restaurantje gevonden. Bestellen ging gemakkelijk want de dame was nogal geinteresseerd zullen we maar zeggen. Het was de eerste keer dat we de heerlijk klaar gemaakte Iraanse kabak aten.
Nadat ik de Kabap naar binnen had gewerkt voelde ik ook dat er wat uit moest dus zocht ik maar ff het toilet op. Na wat gestuntel op de plee, wat ik al een spectacel opzich vond kreeg ik de deur vd wc niet meer open. Heb zowat 5 minuten aan die schuif lopen klooien toen ik 'm pas open kreeg.
Daarna hebben we inde buurt nog wat rond gehangen en met divers volk ff gebuurt, had Khosteini iets over een ontmietings brug gehoord genaamd Tabiatbrug.
Volgens de kaart was het niet in de buurt dus gingen we opzoek naar vervoer. Na wat gesteggel tussen de taxi cowboys zaten we ineens in een taxi. Nou dat was alweer een spectacel opzich. De chauffeur benutte zowat elke centimeter en gaf overal vol gas en zag zo hier en daar brommers en voetgangers voor hun leven vrezen. Ik vond het allemaal wel gescheten em onze Khosteini had niet veel van dat alles meegekregen want hij valt snel in slaap met dat rijden.
Uiteindelijk heeft de formule one taxi driver ons bij die brug gebracht en na wat te hebben rond gelopen hebben we lekker gegeten.
De brug was ook wel opzienbarend want wat je overgens overal wel opmerkt is dat de mensen niet luid praten maar gewoon rustog met elkaar in gesprek zijn zonder dat de ander daar van mee kan genieten. Ook heel veel stelletjes die gedwee naast elkaar zitten en schugtig omzich heen kijken, het ene stel durfde toch een de gast een arm om zijn vriendin te slaan waar het andere stel toch dat toch niet durfde, wat een controle gemeeschap is toch.
Doordat wij zelf ook goed op de mensen lette zagen we toch hier en daar wat veschil in gedrag, zo hadden wel al snel in de gaten dat er toch ook volk rond liep en stond wat de zaak ook in gaten hield..
