Vrijdag 12-10-'18
12 oktober 2018 - Isfahan, Iran
Gooooooodmorning Isfahan
Vandaag was het plan om te vertrekken uit Isfahan naar Yadz. Maar na een goed ontbijt zijn we met onze vriend Max op pad gegaan om het e.a te regelen. We hadden nodig; Iraan Simkaart, bel tegoed, Power bank voor mobiel en Iraanse Rial.
Onze Max zou het allemaal voor ons regelen.
Maar ook onze Max had zich vergist in de dag, want hier in Iran begint het weekend op Donderdag en eindigd op vrijdag. Dus veel winkels en geld wissel kantoren waren dicht.
Maar Max zou Max niet zijn als hij het roch geregeld kreeg. Zo stonden we ineens tussen de Zwart handelaren die overal in Iran op de straat geld aan het wisselen zijn.
Dit fenomeen was al wel bekend bij ons, maar we bleven er, om dat we de taal niet machtig zijn maar van weg.
Nu we een Iraanièr bij ons hadden durfden we het wel aan.
Khosteini en ik voelde ons als een stel handelaren die tussen de cowboy's van Isfahan samen met onze Max de zo veel mogelijk de gunstigste koers er probeerde uit te halen als ware, echte gangsters.
Bij Max gaat alles snel, hij weet de weg en kent heelveel mensen.
Handig , zeker toen Max zijn nichtje had gebeld die ons wel ff rond wilde rijden om al onze boodschappen inclusief bus tickets te regelen voor de trip naar Yadz.
Nadat we ons hadden voorzien van Sim en bel tegoed en een super oplaadbare Power bank voor nog geen 8 euro wilde we wat gaan eten.
Toevallig kwam er langs het restaurant waar we wilde gaan eten een stoet met Sji-ieten die een soort mars van wel 100km aan het afleggen waren langs gelopen.
Was gaaf omdat te zien, en het eten was nog gaver.
Echt Iraans eten waar we onze buiken goed mee hebben gevuld.
Na het geweldige eten , hebben we onze spullen gepakt, uitgecheckt en zijn we door Max naar het bus station gebracht.
Daar werd voor Max al snel duidelijk dat de bussen tot de andere dag 6u smorgens vol zaten.
Max probeerde nog wel bij een bus iets te regelen maar buiten een plek voor de slapende chauffeur in de bus zat alles vol.
Het was uiteindelijk nog niet zo'n probleem want in het hostel waar we vandaan kwamen waa nog genoeg plek om er een nacht bij te pakken. En Max had ons eerder verteld dat hij het jammer vond dat wij niet bij een feest konden zijn omdat vandaag zouden vertrekken. Dus doordat we morgen pas zouden vertrekken konden we vanavond toch dat feesje bijwonen.
Het nichtje van Max had nog wat afspraken en zette ons af bij het plein.
Uiteindelijk toen we s'avonds op dat mooie plein liepen kreeg ik bericht van Max dat het niet mogelijk om dat feestje bij te wonen. Het was jammer maar hierdoor konden we wel het mooie toneelstuk zien wat de ondergang van Hossein werd nagespeeld.
Het was een schitterend toneelstuk midden op het plein wat schitterend verlicht is.
We hebben heel het schouwspel tot het einde gevolgd en werden regelmatig door omstanders geinformeerd hoe de lijdensweg van King Hossein in elkaar zat. Zo konden we ook beter begrijpen hoe het toneelstuk werd gespeeld en waarom. Daarna zijn we even op een bankje op het plein gaan zitten.
We werden al snel aangesproken door 2 knappe jonge Iraanse studentes.
Ze stelde ons eerst de bekende vragen; Waar komen jullie vandaan, hoe heten jullie en waarom komen hier op reis.
Maar de meiden waren tof en al snel legde de vlotste vh stel uit hoe haar leven hier in elkaar zat en dat ze maar al te graag naar Frankrijk wilde studeren om haar vak Frans uit te breiden. Maar omdat het teveel geld kost en dat haar vader haar niet liet gaan zag je toch een behoorlijk teleurgesteld meisje dat belange niet dom was maar door allerlij toestanden helemaal klem zat.
Ze kletste er vol op los en uiteindelijk kwamen de vaders van de meiden er ook bij staan. Het waren zeer vriendelijke vaders alleen konden ze geen woord Engels wisselen maar we kknden wel zien dat ze het Ok vonden dat hun dochters met ons relax waren aan het kletsen.
Het was een tof gesprek met de jonge meiden en ik kreeg er toch ook wel behoorlijk medeleven mee, tjonge jonge, dan ben je jong, bepaald niet dom, ze willen zicjzelf ontwikkelen en dan wordt dat aan alle kanten aan de touwen gehouden.
Nadat we ze bedankt hadden voor het gesprek , zonder overgens de hand te schudden want dat is al verboden, zijn ze met hun vaders meegegaan.
Toen we weer verder liepen kwamen we een Iranier tegen die ook niet bepaald lomp was. Spreekte vloeiend Engels, beter als ik, nou is dat ook niet byzondet want dat Engels van mij bestaat behoorlijk uit als maar aan elkaar plakken en ik kom er wel mee weg zullen we maar zeggen. Maar deze gast sprak voluit en had gelijk een goef gesprek met Khosteini op niveau zullen we maar zeggen.
De 2 bleven praten en op een geven moment besloten we maar om langzaanm terug naar het hostel te lopen. Onderweg kregen van de Iraanse spraak waterval een soort ijs aangeboden wat ontzettend heerlijk smaakte.
De Iraanier was zeer enthousiast en zichtbaar blij dat hij goed met ons kon kletsen dat hij eigenlijk helemaal mee is gelopen tot ons hostel.
We hebben hem bedankt voor het gesprek en Khosteini heeft nog zijn mail genoteerd.
We waren al met al weer behoorlijk afgebrand en zijn als een blok in slaap gedonderd.
Groet,
Khosteini & Mr.P
Vandaag was het plan om te vertrekken uit Isfahan naar Yadz. Maar na een goed ontbijt zijn we met onze vriend Max op pad gegaan om het e.a te regelen. We hadden nodig; Iraan Simkaart, bel tegoed, Power bank voor mobiel en Iraanse Rial.
Onze Max zou het allemaal voor ons regelen.
Maar ook onze Max had zich vergist in de dag, want hier in Iran begint het weekend op Donderdag en eindigd op vrijdag. Dus veel winkels en geld wissel kantoren waren dicht.
Maar Max zou Max niet zijn als hij het roch geregeld kreeg. Zo stonden we ineens tussen de Zwart handelaren die overal in Iran op de straat geld aan het wisselen zijn.
Dit fenomeen was al wel bekend bij ons, maar we bleven er, om dat we de taal niet machtig zijn maar van weg.
Nu we een Iraanièr bij ons hadden durfden we het wel aan.
Khosteini en ik voelde ons als een stel handelaren die tussen de cowboy's van Isfahan samen met onze Max de zo veel mogelijk de gunstigste koers er probeerde uit te halen als ware, echte gangsters.
Bij Max gaat alles snel, hij weet de weg en kent heelveel mensen.
Handig , zeker toen Max zijn nichtje had gebeld die ons wel ff rond wilde rijden om al onze boodschappen inclusief bus tickets te regelen voor de trip naar Yadz.
Nadat we ons hadden voorzien van Sim en bel tegoed en een super oplaadbare Power bank voor nog geen 8 euro wilde we wat gaan eten.
Toevallig kwam er langs het restaurant waar we wilde gaan eten een stoet met Sji-ieten die een soort mars van wel 100km aan het afleggen waren langs gelopen.
Was gaaf omdat te zien, en het eten was nog gaver.
Echt Iraans eten waar we onze buiken goed mee hebben gevuld.
Na het geweldige eten , hebben we onze spullen gepakt, uitgecheckt en zijn we door Max naar het bus station gebracht.
Daar werd voor Max al snel duidelijk dat de bussen tot de andere dag 6u smorgens vol zaten.
Max probeerde nog wel bij een bus iets te regelen maar buiten een plek voor de slapende chauffeur in de bus zat alles vol.
Het was uiteindelijk nog niet zo'n probleem want in het hostel waar we vandaan kwamen waa nog genoeg plek om er een nacht bij te pakken. En Max had ons eerder verteld dat hij het jammer vond dat wij niet bij een feest konden zijn omdat vandaag zouden vertrekken. Dus doordat we morgen pas zouden vertrekken konden we vanavond toch dat feesje bijwonen.
Het nichtje van Max had nog wat afspraken en zette ons af bij het plein.
Uiteindelijk toen we s'avonds op dat mooie plein liepen kreeg ik bericht van Max dat het niet mogelijk om dat feestje bij te wonen. Het was jammer maar hierdoor konden we wel het mooie toneelstuk zien wat de ondergang van Hossein werd nagespeeld.
Het was een schitterend toneelstuk midden op het plein wat schitterend verlicht is.
We hebben heel het schouwspel tot het einde gevolgd en werden regelmatig door omstanders geinformeerd hoe de lijdensweg van King Hossein in elkaar zat. Zo konden we ook beter begrijpen hoe het toneelstuk werd gespeeld en waarom. Daarna zijn we even op een bankje op het plein gaan zitten.
We werden al snel aangesproken door 2 knappe jonge Iraanse studentes.
Ze stelde ons eerst de bekende vragen; Waar komen jullie vandaan, hoe heten jullie en waarom komen hier op reis.
Maar de meiden waren tof en al snel legde de vlotste vh stel uit hoe haar leven hier in elkaar zat en dat ze maar al te graag naar Frankrijk wilde studeren om haar vak Frans uit te breiden. Maar omdat het teveel geld kost en dat haar vader haar niet liet gaan zag je toch een behoorlijk teleurgesteld meisje dat belange niet dom was maar door allerlij toestanden helemaal klem zat.
Ze kletste er vol op los en uiteindelijk kwamen de vaders van de meiden er ook bij staan. Het waren zeer vriendelijke vaders alleen konden ze geen woord Engels wisselen maar we kknden wel zien dat ze het Ok vonden dat hun dochters met ons relax waren aan het kletsen.
Het was een tof gesprek met de jonge meiden en ik kreeg er toch ook wel behoorlijk medeleven mee, tjonge jonge, dan ben je jong, bepaald niet dom, ze willen zicjzelf ontwikkelen en dan wordt dat aan alle kanten aan de touwen gehouden.
Nadat we ze bedankt hadden voor het gesprek , zonder overgens de hand te schudden want dat is al verboden, zijn ze met hun vaders meegegaan.
Toen we weer verder liepen kwamen we een Iranier tegen die ook niet bepaald lomp was. Spreekte vloeiend Engels, beter als ik, nou is dat ook niet byzondet want dat Engels van mij bestaat behoorlijk uit als maar aan elkaar plakken en ik kom er wel mee weg zullen we maar zeggen. Maar deze gast sprak voluit en had gelijk een goef gesprek met Khosteini op niveau zullen we maar zeggen.
De 2 bleven praten en op een geven moment besloten we maar om langzaanm terug naar het hostel te lopen. Onderweg kregen van de Iraanse spraak waterval een soort ijs aangeboden wat ontzettend heerlijk smaakte.
De Iraanier was zeer enthousiast en zichtbaar blij dat hij goed met ons kon kletsen dat hij eigenlijk helemaal mee is gelopen tot ons hostel.
We hebben hem bedankt voor het gesprek en Khosteini heeft nog zijn mail genoteerd.
We waren al met al weer behoorlijk afgebrand en zijn als een blok in slaap gedonderd.
Groet,
Khosteini & Mr.P
Have fun !